Master w Fizjoterapii Oddechowej

Celem studiów magisterskich jest wdrożenie umiejętności specjalistycznych dla fizjoterapeutów w zakresie technik fizjoterapii i rehabilitacji oddechowej, poprzez dogłębną analizę nauk podstawowych, mechanizmów patofizjologicznych oraz użytecznych nauk klinicznych, które są niezbędne do zrozumienia racjonalnych podstaw, koniecznych do nabycia nowych umiejętności specjalistycznych, zarówno w zakresie oceny funkcjonalnej, jak i technik rehabilitacyjnych w dziedzinie fizjoterapii i rehabilitacji oddechowej, zgodnie z aktualnymi trendami i perspektywami międzynarodowego świata naukowego.

12 stycznia 1806 roku Ferdynand III Burbon, król Neapolu i Dwóch Sycylii, przekształcił Akademię Panormite w Uniwersytet, nadając jej uprawnienia do wydawania dyplomów z teologii, medycyny, prawa i filozofii: zdobycz, na którą miasto czekało przez wieki. W XV wieku, w rzeczy samej, (ale być może już dwa wieki wcześniej) istniało w Palermo studium franciszkańskie, w którym nauczano teologii, Pisma Świętego, prawa kanonicznego i filozofii, oraz Generalne Studium, otwarte również dla laików, którego kursy pozwalały na uzyskanie dyplomu z innych uniwersytetów. W 1550 roku te dwie rzeczywistości zostały przytłoczone przez powstanie Kolegium Jezuitów, które miało zdobyć rolę absolutnego protagonisty w ówczesnej rzeczywistości, a w imponującym Collegio Massimo, dzisiaj siedzibie biblioteki regionalnej.

1 grudnia 1767 roku jezuitów wypędzono z królestw Burbonów Neapolu i Sycylii, a wszystkie ich dobra, w tym biblioteki, zostały skonfiskowane przez władzę królewską. 31 lipca 1778 roku król powierzył Delegacji zadanie reorganizacji Studia w Palermo, a obok "nauczania słów" wprowadzono "nauczanie rzeczy", a mianowicie geometrię, ekonomię, rolnictwo i handel. Przyszły Uniwersytet był w zarodku.

Z przybyciem Garibaldiego w 1860 roku i aneksją Sycylii do królestwa Sabaudii, Uniwersytet stał się całkowicie świecki, wydział teologii został zamknięty, a powstała Szkoła dla inżynierów i architektów. Uniwersytet stał się miejscem żywych debat politycznych i intensywnego uczestnictwa w życiu miasta, regionu, kraju. Jest protagonistą, z zębami, tego owocnego okresu produkcji artystycznej, architektonicznej i literackiej, który przeszedł przez Sycylię na przełomie XIX i XX wieku; przyczynia się do transformacji urbanistycznej miasta i, ze swoimi absolwentami, do formowania klasy rządzącej wyspy oraz znacznej części klasy politycznej, która miała rządzić krajem.

Po II wojnie światowej, która spowodowała ogromne straty wśród personelu i poważne zniszczenia w strukturach, Uniwersytet zdołał się odbudować pomimo skromnych zasobów ekonomicznych i społecznej dezorientacji. Stąd zaczyna się faza głębokiej transformacji, aby odpowiedzieć na rosnące zapotrzebowanie na kształcenie uniwersyteckie, a wybitne osobistości świata nauki prowadzą swoją działalność w Uniwersytecie w Palermo: od Giuseppe Piazziego, który odkrył pierwszą asteroidę w 1801 roku, po chemika Stanislao Cannizzaro, który wniósł decydujący wkład w nowoczesny system atomowy, po Emilio Segrè, laureata Nagrody Nobla w dziedzinie fizyki w 1959 roku.